"Miasto Kości" Cassandra Clare

Clarissa Fray, powszechnie znana jako Clary, zostaje świadkiem scysji w klubie Pandemonium. Co dziwne, tylko ona widzi jej uczestników. Nie wie, że obie strony "rozmowy" nie należą do świata "przyziemnych", jej świata. Wtedy po raz pierwszy spotyka Nocnych Łowców i ich odwiecznego wroga- demony. Od tamtej chwili postrzega świat w inny sposób. Okazuje się, że od dzieciństwa otaczały ją tajemnice. Nawet jej matka skrywa prawdę o swojej przeszłości i pochodzeniu Clary.

 

Z chęcią przedstawiłabym Wam opis książkowy, jak to zazwyczaj robię, lecz jest on strasznie długi i według mnie mało zachęcający, a ten z mojego egzemplarza króciutki i mało mówiący. Mam więc nadzieję, że moje małe intro jakie zamieściłam na początku wpisu okaże się dla Was wystarczające (w końcu i tak większość z Was doskonale wie o czym jest ta seria). Ale dla nielicznej grupy, która jeszcze nie czytała, krótkie streszczenie:

Tysiące lat temu z krwi anioła Razjela zmieszanej z krwią człowieka powstała rasa zwana Nefilim. Są to pół ludzie, pół aniołowie, tak zwani Nocni Łowcy. Mieszkają między ludźmi, tworząc "tarczę" przeciw demonom. Ich zadaniem jest również utrzymanie pokoju między walczącymi między sobą mieszańcami człowieka i demona: wilkołakami, wampirami, wróżkami i czarodziejami.

W ich szeregach znajdują się zarówno wojownicy jak i cisi bracia, ci którzy posiadają rozległą wiedzę i niezwykłe umiejętności. Stwórca Nocnych Łowców podarował im trzy dary: miecz, lustro i kielich. Zbuntowany Nocny Łowca Valentine chce użyć kielicha, aby stworzyć armię i unicestwić wszystkich mieszkańców Podziemia. Jednak naczynie to zaginęło...

Oj długo, długo zabierałam się do czytania "Miasta Kości". Wszyscy mnie zachęcali, zachwycali się fabułą, otaczał mnie ogólny zachwyt nad całą serią. Nie raz serwowano mi spojlery, a kiedy już usłyszałam o relacji brat-siostra (z troski o czytelników przed lekturą, nie rozwinę) to już naprawdę się zniechęciłam. A że uparta ze mnie osoba, unikałam czytania tej pozycji. Jednakże w bibliotece na jej widok ogarnęła mnie fala fascynacji, pomyślałam "Dlaczego nie?" i zabrałam się do czytania. Dzisiaj pukam się w czoło i wyzywam za ten mój upór, ponieważ książka okazała się bardzo dobra, a nawet fantastyczna! Pomysł na fabułę był świetny, ani przez moment nie miałam odczucia, że "to chyba już gdzieś czytałam", a podczas czytania młodzieżówek jest to dosyć rzadko spotykane. Tak więc za to duży plus! 

Co było wspaniałego i co zasługuje na oklaski? Cudowni bohaterowie! Oj tak, teraz wiem dlaczego znakomita większość czytelniczek zachwyca się Jace`m! Przystojny, sarkastyczny, tajemniczy, z tymi swoimi ciętymi ripostami... jak tu go nie uwielbiać? Wcale się nie dziwię Clary, że się w nim zauroczyła! W tym momencie mam nadzieję, że nie zostanie to potraktowane jako spojler... (ale wiecie, tego chyba da się domyślić :D) Z kolei Clary zasłużyła sobie na mój szacunek i sympatię, nad wyraz spokojnie przyjmuje istnienie demonów i ich zabójców (to wydaje mi się wręcz dziwne, ale ok), jest niezwykle lojalna, dla rodziny i przyjaciół poświęci wszystko, a do tego jej pomysłowość czasem potrafi zaskoczyć. Chociaż swą niedomyślnością względem Simona mnie dosyć zszokowała. Wiadomo, że to jej przyjaciel, ale żeby nie zauważyć tego wręcz szczenięcego oddania i uczucia? Ciężko mi to zrozumieć, lecz bez dłuższego rozwodzenia się nad tematem przejdę dalej. Otóż książka jest pełna barwnych postaci, każda jest inna i niemal wszyscy posiadają jakiś sekret czy tajemnicę. Czy to dobrze? Tak! Nadaje to dodatkowego smaczku całej historii. Bo co nam po świetnej akcji jeśli bohaterowie są bezbarwni? 

A jeśli już mowa o akcji, nie bez powodu książki z wartką akcją przyrównuje się do serii "Dary anioła". Fabuła pięknie się rozwija, akcja mknie do przodu, tutaj nie ma na co narzekać. Trzecioosobowa narracja pozwoliła nam zajrzeć w umysł nie tylko głównej bohaterki, lecz także Jace`a. Mamy odczucie jakbyśmy sami byli świadkami wydarzeń. Wcale się nie dziwię, że na podstawie książki powstał film. W końcu było na czym pracować, choć sam film mi się podobał, to dziś uważam, że książka jest o niebo lepsza (z racji kolejności: film, a później książka).

- Gdybyś był w połowie tak zabawny, za jakiego się uważasz, mój chłopcze, byłbyś dwa razy bardziej zabawny, niż jesteś. - Zniknęła z powrotem za zasłoną, a jej głośne "Hm!" omal nie zagłuszyło grzechotu koralików.
Jace zmarszczył brwi.
- Nie jestem pewien, co miała na myśli.
- Naprawdę? A ja doskonale ją zrozumiałam - oświadczyła Clary.

Podsumowując, książka jest naprawdę bardzo dobra, arcydziełem jej nie nazwę, ponieważ choć mi się podobała, to po wszystkich "ochach i achach" oczekiwałam czegoś naprawdę "Wow!". Jej brak szablonowości, duża doza tajemnicy, intrygujące zakończenie oraz świetnie przedstawieni bohaterowie to zdecydowanie jej mocne punkty. 

Czcionka jest dosyć spora, oczy nam się nie męczą od samego patrzenia, całość wygląda bardzo estetycznie, a lekturę pochłaniamy niepostrzeżenie. 

Jest to na pewno czytelniczy "must read" dla fanów fantastyki! Według mnie "Miasto Kości" zasługuje na mocne 8+ na 10, może trochę dziwaczna ocena, ale tutaj pasuje!

A jak to wygląda u Was? Czytaliście? Macie w planach? Jakie są Wasze wrażenia?

Jak mijają Wam wakacje z książkami? U mnie trochę słabo, dużo pracy, która odciąga od czytania i teraz widać efekty... 

PS: W środę wyjeżdżam na 8 dni, więc postaram się wcześniej zaplanować i odpowiedzieć na jeden świetny TAG. Mam nadzieję, że Wam się spodoba :)