Wakacyjna czytelnicza odmiana, czyli "Tajemniczy Książę" Jo Beverley

   Zdaje się, że już na początku wspominałam o rozbieżności gatunkowej wśród książek, które czytam. Tak więc oto prezentuję jeden z przykładów. "Tajemniczy Książę" Jo Beverley jest romansem historycznym, a dla mnie po prostu przyjemną odskocznią od fantastyki oraz literatury młodzieżowej. Już na początku wspomnę, że sięgając po tę powieść trzeba nastawić się na kilka godzin bardzo miło spędzonego czasu. Jak to bywa z przedstawicielami tego gatunku, nie jest to ambitna opowieść, lecz zapewnia rozrywkę i możliwość zanurzenia się w historii miłosnej z wielce seksownym mężczyzną w roli głównej.

Bella Barstowe, uprowadzona i uwięziona w tawernie w Dover, zostaje uratowana przez kapitana Rose. Uznając swego wybawcę za mężczyznę równie niebezpiecznego jak ci, co ją porwali, kradnie mu wierzchowca i znika w mroku nocy. Kiedy po latach uzyskuje niezależność finansową i może rozpocząć życie z dala od znienawidzonego brata, postanawia odszukać tego, który ją uratował. Nie wie jednak, że kapitan Rose to nikt inny, jak budzący podziw i lęk książę Ithorne. Zaintrygowany wezwaniem od tajemniczej kobiety z przeszłości książę - w przebraniu kapitana Rose - wyrusza ochoczo na spotkanie. Razem stawią czoło niebezpieczeństwu oraz będą musieli zmierzyć się z rosnącą namiętnością, która nie miała prawa się wydarzyć. (opis książkowy)

Nie planowałam sięgnąć po tę pozycję, z prostej przyczyny: nie wiedziałam, że wpadnie w moje ręce. Ale skoro już się pojawiła, stwierdziłam, że warto będzie ją opisać. 

Może zacznę od tego, iż opis z tyłu książki nie przygotował mnie na to, co znalazłam na jej stronach. Oczekiwałam, że będzie to kolejny schematyczny romans, prosta historia o miłości z rozbudowanymi scenami aktów. A jednak autorka mnie zaskoczyła! Odnalazłam w fabule wątek historyczny oraz kryminalny, choć nie były one zbyt rozbudowane, to i tak wniosły lekki powiew świeżości. Nuta tajemnicy, którą skrywał książę przed Bellą, była dobrym dopełnieniem całej historii. I choć jest to niewątpliwie romans, nie zawiera zbyt wielu scen erotycznych.

Przez większą część akcji poznajemy bohaterów, ich priorytety, uczucia, historię oraz obserwujemy rodzące się między nimi uczucie. Tym bardziej książka zyskuje na realności. Możemy wczuć się w sytuację Belli oraz Thorn`a, czerpać radość z ich przekomarzania oraz ekscytację wywołaną flirtem i zbliżeniami. 

W końcu mężczyźni zaczęli się cofać. Najwidoczniej widok pistoletu w dłoniach kobiety przeraził ich bardziej, niż kiedy trzymał go mężczyzna, zwłaszcza, że owa kobieta nie miała zielonego pojęcia, jak obchodzić się z bronią.

Bardzo polubiłam głównych bohaterów, byli oni dobrze wykreowani. Błyskotliwi oraz charyzmatyczni. Każda ich wymiana zdań sprawiała, że się uśmiechałam. Nie były to banalne rozmowy, lecz najeżone celnymi ripostami dyskusje. 

Choć Bella i Thorn wzbudzili moją sympatię, nie byli pozbawieni wad. Isabella była bardzo łatwowierna i czasem postępowała głupio oraz impulsywnie. Przeskakiwała w jednej chwili od racjonalności do rażącej głupoty. Co uznałam za zabawne, to jej upodobanie do zmieniania swojej tożsamości. Trochę się nacierpiała z powodu brata, jednak jej charakter tylko na tym zyskał.

Ithorne, jak na księcia przystało był nieco wyniosły i czasem arogancki. Jednak (jak to już w romansach bywa) wszystkie jego pozostałe cechy i zalety czynią z niego idealnego faceta, wyciągniętego wprost z kobiecych marzeń o rycerzu na białym rumaku. W końcu, jak na rycerza przystało, wybawia z opresji piękną damę, i to niejednokrotnie! Jeszcze muszę dodać, że nasz cudowny mężczyzna jest zaprzyjaźniony z niezwykłym kotokrólikiem- Tabithą, którą uważa za swą prywatną wyrocznię (czyż to nie urocze?).

      Miłość płonęła, rozsiewając dookoła blask. Ta sama miłość, którą on tak po prostu jej wyznał.
    Nie była delikatną roślinką, którą zwarzyć może byle przymrozek. Była mocna, trwała, zdolna kruszyć skały, a nawet rozsadzać góry. Była dębem.

Jeśli szukacie lekkiej, przyjemnej i zabawnej lektury, w sam raz na długie letnie dni- właśnie ją znalazłyście. Książka jest dosyć długa (462 strony), jednak duża czcionka sprawia, że czyta się ją bardzo wygodnie i szybko. 

Polecam wszystkim, którzy chcą oderwać się od rzeczywistości, odpocząć po męczącej lekturze czy po prostu mają ochotę zanurzyć się w pięknej historii o miłości!